Verslag grote heemreis 2018, Zeeuws Vlaanderen: Hulst en Het Verdronken Land van Saeftinghe

Gaan we wéér naar Zeeland dit jaar? Jazeker! Vorig jaar Middelburg en nu naar Zeeuws Vlaanderen. Voor de buitenstaander gewoon Zeeland toch? Niet voor de organisator! Vorig jaar in één klap alles direct geregeld met een uitstekend koffie- en lunchadres in hartje Middelburg bij Eetkamer de Likkepot en een VVV medewerkster met wortels in Goirle. Is het dit jaar niet gelukt dan? Jawel maar met de nodige inspanningen en “achter de broek zitten”! Het contrast met Zeeland en Vlaanderen zullen we maar denken. Een vermoeden wat bij navraag niet ontkend werd. Het belangrijkste echter voor ons als bezoeker, het was weer een ander Zeeland en dus ook een totaal andere beleving.
Het begon al bij vertrek. Iedereen was aanwezig, dachten we. Toon Moonen ontbrak. Geen nood, rijden we met de bus toch even langs zijn huis op onze weg richting Hulst. We doen al het mogelijke voor onze leden. Aangebeld, geen teken van leven, gordijnen gesloten. Toon had zich een week vergist en was reeds vroeg aan het werk bij zijn zoon. Volgend jaar een herkansing Toon.

Hulst, nog net zichtbaar het topje van de toren van de St-Willibrordusbasiliek

De reis ging voorspoedig richting Antwerpen, voordeel van de zaterdag, onder de Schelde door naar Hulst onze eerste stop. In de verte lonkte de skyline van Hulst met haar Basiliek. Ruimschoots op tijd verrasten we de uitbater van onze koffiestop “Het bonte hert” op de markt. De mega “Apfelstrudels” moesten nog de oven in! Het wachten werd beloond. Bij dit riant gebak weigerde niemand de flinke toef slagroom! Geweldig. De VVV gidsen, een dame en een heer genoten met ons mee. Na de koffie werd de groep in tweeën gesplitst voor een uitgebreid bezoek aan Hulst, haar vestingwerken uit 1600, gracht, contra-escarp…volgens de krijgskunst, “een tegenwal, bolwerk; uiterste helling der gracht; ook somwijlen de bedekte weg zelf met het glacis!” Nooit tegengekomen in mijn handboek soldaat! Indrukwekkend zeker bij het schitterende weer. Vervolgens naar de H. Willibrordus Basiliek, een monumentaal gebouw in 2009 uitgeroepen tot de mooiste kerk van Nederland. Het zou in deze nog een oprisping van Reynaert de Vos kunnen zijn want mooi en bijzonder in zijn historie is de kerk zeker maar de “mooiste”? Het centrum is relatief klein en overzichtelijk waarbij aan “de Nieuwe Bierkaai” met vismarkt het water weer terug in de stad gebracht wordt. Hier ligt ook de Keldermanspoort. Nieuw en oud sluit hier perfect op elkaar aan. Zeer sfeervol.
Rond het middaguur werden onze groepen weer bijeen gevoegd en wij vertrokken met onze bus en de vrouwelijke gids voor een soort poldersafari richting het Verdronken Land van Saeftinghe. Wat wij mochten beleven tijdens deze rit overtrof onze stoutste verwachtingen; het schilderachtige landschap, de vlasvelden in bloei (ieder vlasplantje bloeit maar één dag!), de smalle landweggetjes en bovenal de Hedwige polder! Wij hebben op deze tocht het Guinnessbook of Records gehaald. Wij zijn nl. de laatste heemkunde kring, die hier met de bus, met een vrouwelijke gids en met een chauffeuse doorheen zijn gekomen. Na ons komt dit nooit meer voor!! De polder wordt onder water gezet. Was U hier niet bij? U kunt erover treuren, kans gemist. Wij werden er allemaal heel stil van i.i.g. en terecht. Hulde aan de gids en zeker ook aan onze chauffeuse.

Het Verdronken Land van Saeftinghe

We moesten ook nog gaan lunchen. Het zat ook allemaal mee die dag. Huiskamercafé “Het Verdronken Land” in Emmadorp zat reeds op ons te wachten in een prachtige buiten entourage. Zotter maak je het niet mee. De zwaluwen vliegen hier af en aan en nestelen zelfs boven de toog, het interieur is één grote verzameling van allerlei snuisterijen om over de uitbaters maar te zwijgen. Frites met stoofvlees. Het kostte wat maar dan heb je ook iets uitzonderlijks. Een dank aan onze penningmeester is in deze zeker op zijn plaats!

Hierna kon men op eigen gelegenheid het naast gelegen museum “Het verdronken land” bezoeken en/of een wandeling door de polder ondernemen
’s Avonds bij thuiskomst konden wij de reis nog eens bijna in zijn geheel nabeleven op tv. bij Vroege Vogels!!
Ik schreef het al Guinnissbook of Records!!!! Echt wel.